Milieubescherming en looiprocessen

Verschillende looiprocessen

De meest voorkomende looiwijzen zijn chroomlooiing, plantaardige looiing en synthetische looiing. Bij chroomlooiing wordt het leer met chroom (III)-zouten gelooid, het is dus een chemisch looiproces. Plantaardige looiing vereist uitsluitend plantaardige stoffen voor het looien, zoals boomschors. Synthetische looistoffen zijn kunstmatig vervaardigde stoffen, zoals formaldehyde, die voor het looien worden gebruikt. Over het algemeen is er een combinatie van verschillende looiprocessen nodig om bepaalde eigenschappen van het leer te bereiken.

Looistoffen Milieubescherming Ecologie

Chroomlooiing en milieubelasting

De voor het looien gebruikte chroom (III)-zouten zijn op zichzelf onschadelijk voor de gezondheid. Problematisch wordt het echter bij oxidatie tot chroom (IV). Dit is een zwaar metaal dat in kleine doses als allergeen en in grote doses als kankerverwekkend en extreem giftig wordt beschouwd. Bij ondeskundige verwijdering van de looistof komt er een belasting van het milieu bij, het kan leiden tot verzilting en een hoge zware metalenbelasting van de bodem. Vaak komt chroom in het water terecht en is daar zeer giftig voor vissen en micro-organismen. Op dit moment wordt ongeveer 85% van de looiingen wereldwijd met chroomzouten uitgevoerd.

Plantaardige looiing en milieubelasting

Plantaardig looien is een natuurlijk proces. De uit planten verkregen tannines worden voor het looien gebruikt, deze zijn oplosbaar in water en biologisch afbreekbaar.
Voor het looien is echter een grote hoeveelheid looistof nodig en het leidt regionaal tot grote uitputting van individuele plantensoorten. Bovendien kan het, bij ondeskundige verwijdering, leiden tot organisch verontreinigd afvalwater.

Milieubescherming Plantaardige looiing

Synthetische looiing en milieubelasting

Het synthetische looiproces wordt zelden geïsoleerd uitgevoerd, maar in de meeste gevallen in combinatie met een van de andere twee processen.
Aangezien synthetische stoffen geen natuurlijke oorsprong hebben, zijn ze ook niet biologisch afbreekbaar. Hoe schadelijk ze voor het milieu zijn, hangt af van de individuele stof. Ze leiden echter tot een aanzienlijk lagere belasting van het milieu dan de chroomzouten.